Gözlerinin üzerindeki siyah çizgilerden nefret ettiğimi belli etmeden, usulca sildim göz yaşlarını. Dudaklarımı ruj izi olmasın diye dokundurmadım sana. Pimpirikliyim, biliyorum. El ele tutuştuğumuzda sivri tırnakların canımı acıtsa da sıkı sıkı sarılırdım sana. Geçti o günler. Artık esrar perdesi aralandı ve aramızda olan biten ne varsa geride kaldı. Aşk meleği,

Bu nasıl iştir anlamadım anne. Çok çalışıyorum. Çok para kazanmak istiyorum ama beceremiyorum. Çok aşık oluyorum ama aşık olduğum kişiyi kendime aşık edemiyorum. Bana aşık olanları ben sevmiyorum. Benim sevdiklerim beni sevmiyor. Dünyanın döngüsü bu mudur? Zaman bu denli hızla ilerlerken, global hayatın bir parçası olmak nasıl bir şeydir? Anne

Anılarımı yazdığım bir defterim vardı küçükken. Tesadüf eseri yıllar sonra rastladım kendisine… zamanın oldukça ilerlemiş olmasına rağmen değişen hiç bir şeyin olmayışı üzdü beni. Hala zamanın hızlı gidişine haykırışlarımı sürdürüyorum. Bununla meşgul olurken yaşamayı becermiyorum. Belki de hayat denen şeyin tam içinde duruyorum. Ama bir türlü anlamıyorum. Ben mi hayatımı

Ağlamak geliyor şimdi içimden ama bir türlü gerçekleştiremiyorum bu isteğimi. Gözyaşlarım içime akıyor her defasında. Cehennem ateşinde ısıtılmışcasına yakıyor içimi gözyaşlarım… kendi kendime zarar ziyandayım. Matem dolu bir ses işitiyorum. Benden başka kimse duymuyor. Bir tek bana sesleniyor. Kahrol diyor. Hakettin bunu diye sonuna ekliyor. Neydi ki benim suçum? Ne

Evimiz sobalıydı eskiden.Yakabilmek için çok uğraşlar verirdim.Hadi canım yan artık diye konuşurdum. Kestane pişirirdi annem. Çay demlerdi dedem. Nohut kavururdu ninem. Ekmek kızartırdık bazen. Akşam yemeği pişerdi yavaş yavaş. İstanbul’un kızgın soğuğunda diğer odalar ıssız birer adaydı hep. Banyo yapmaksa acı dolu ızdıraplardı adeta. Sonra ısınmak, güven duygusunu tatmak için

Bugün benim doğum günüm. Olabiliyorsa, Kutlu olsun ama olamıyor ne yazık ki… Koy vermişim gidiyor. Kapattım kapıyı, pencereyi. Sevdiğim şarkıları dinliyorum, tekrar tekrar. Bilmediğim dillerde şarkı söyleyen sanatçılara kulak veriyorum. Dış dünyaya tıkadım kulaklarımı. Üç günlük dünyada, birilerinin savaşı, ölümler, kazalar, kötü haberler olmamalı hayatımda. Kapattım gözlerimi, görmüyorum kötülükleri. Kendi

Duyduğumda o sesin senden çıktığına inanamadım. Görüntünle sesin hiç bağdaşmıyor. Çok güzel bir kızsın ve harika bir sese sahipsin. Lakin sanki ses tellerin çok daha yaşlı ve tecrübeli bir şarkıcının ses telleriymiş te bir şekilde sana bahşedilmiş gibi. Bu kadar güzel bir ses, bu kadar büyüleyici bir ses daha önce

Piyano ve keman eşliğinde yalnızlığımı içiyorum bu gün yine. Karınca halinde insanlar, dar kalıplarının altında kendilerini saklıyorlar. Soyutlanan bir tek ben oluyorum bu durumdan. Dışlanan ve hatalı davranan da ben oluyorum bu durumda. Ortamına göre davranamıyorum ya, ondandır kıyıda kalmışlığım. Zavallı diye tabir edilen anlaşılmaz tavırlar sergileyen bir yapım var

Bir kalktım bu sabah, o da ne annem evde yok. Başucumda bir not gördüm. Bir akrabamız hastaneye kaldırılmış onun için acelece evden çıkıp hastaneye gitmiş. Peki ben ne olacağım. Evde yalnız başıma, biçare, aç ve susuz ne yaparım ben?  Neyse tuvalete gidip çıktıktan sonra havlunun yerini epey aradım. Annem olmayınca

Alışkanlıklarımı değiştiriyorum. Üç ay boyunca yeşilaycı oluyorum. Sonra vazgeçip sigara dumanında boğuluyorum. Bazen yalancıyı oynuyorum. Bazen de Muhammed-el emin oluveriyorum. Haşa, haddimi aşmıyorum. Ne olduğumu biliyorum. Hayat sahnesinde, figüranlığın yanısıra dublörlük yapıyorum. Kimse bilmiyor beni. Neler yapabildiğimi. Zaten öyle değil mi ki ; hiç bir şey göründüğü gibi değildir. Öne