Tuğşah Bilge – Kaza Anında Gevşemek.
“Birkaç yıl önce bir cuma günü öğleden sonra, istanbuldan ankaraya giden yoldaydım. İstanbul çevre yolunda trafiğe çıkmak için çok uygun bir zaman olmamasına rağmen, arkadaşlarla dinlendirici bir hafta sonu geçirmek için göle gitmeye can atıyordum.
İstanbulun dış mahallelerinde, önümdeki arabalar durmaya başlamıştı. Arabalardan oluşan uzun bir kuyruğun arkasında durduğum sırada, dikiz aynama göz attım ve arkamdaki arabanın durmadığını gördüm. Araç çok büyük bir hızla bana doğru geliyordu. Sürücünün bana çarpmak üzere olduğuna dikkat etmediğini fark ettim, hem de şiddetle çarpacaktı. Onun bu hızı ve önümde durmuş olan arabayla burun buruna olduğum gerçeği yüzünden büyük bir tehlike içinde olduğumu biliyordum. O anda ölebileceğimi fark etmiştim.
Direksiyonu sıkıca kavramış olan ellerime baktım. Ellerimi bilinçli olarak sıkmamıştım; bu doğal halimdi, hayatı yaşama biçimim. Bu biçimde yaşamayı istemediğim gibi, bu biçimde ölmek de istemediğime karar verdim. Gözlerimi kapadım, bir soluk aldım ve ellerimi yana indirdim. Kendimi serbest bıraktım. Kendimi yaşama da, ölüme de teslim etmiştim. O anda büyük bir güçle bana çarptı.
Hareket ve gürültü kesildiğinde gözlerimi açtım. İyiydim. Önümdeki ve arkamdaki araba mahvolmuştu. Benim arabamsa akordeona dönmüştü.
Polis bana gevşemiş durumda olduğum için şanslı olduğumu, çünkü kas geriliminin şiddetli yaralanma olasılığını artırdığını söyledi. Bana bir armağan verildiği duygusuyla yürüdüm. Bu armağan yalnızca yaralanmamış olmam değildi, bundan daha büyüktü. Hayatı nasıl yaşadığımı görmüştüm ve bana değiştirme olanağı verilmişti. Sıkılmış bir yumrukla yaşamıştım, ama artık onu açılmış ellerimle tutabileceğimi fark ettim, sanki avuçlarımın içinde duran bir kuş tüyü gibi… Ölüm karşısında korkumu bırakacak kadar yeterince gevşeyebilirsem, artık yaşamdan da gerçekten zevk alabileceğimin farkına varmıştım. O anda kendimi daha önce hiç olmadığı kadar kendime bağlı hissettim.”